در فامیل ما به کسانی که در مصیبت صبر می کنند ، می گویند که شما محبت تان نسبت به اطرافیان کم است . چگونه رفتار کنیم که هم صبر پیشه کنیم و هم مورد این اتهام واقع نشویم ؟
پاسخ – ایشان درست می گویند ، این اتهام رایجی است . اگر
کسی عزیزی را از دست بدهد و مثل بقیه بی تابی های شدید نکند و لب به کفر باز نکند
می گویند که طرف متوفی را خیلی دوست نداشته است . و علاقه ی ویژهای به متوی نداشته
است . این نگاه انسانهای عوام است . اگر ما مدام بخواهیم خودمان را برا اساس فکر
مردم عوام سانت بزنیم که آنها چگونه فکر می کنند ماجرای آن پدر و پسری است که می
خواستند مرکب خودشان را بفروشند و هر روشی را پیاده می کردند ایراد می گرفتند. پس
خودتان را با حرف مردم عوام تطبیق ندهید. ظرفیت های اضافی که در شما ایجاد شده را
به مردم نشان بدهید و بگذارید که آنها یاد بگیرند . بجای اینکه شما مدام بنشینید و
گریه و زاری بکنید و از کارهای عادی خودت دست بکشی ، شما در ارتباط با این انسان
که از دنیا رفته و بیشترین نیاز را به شما دارد زیرا دستش از دنیا کوتاه شده است و
حتی نمی تواند یک ذکر بگوید و شما هستید که با اعمال خیر و قرآن خواندن می توانی
به او کمک بکنی ، جلسه ی شکایت و گریه کردن را به ذکر اهل بیت و ذکر قرآن تبدیل
کنید . و مصیبت خودت را با مصیبت اهل بیت شریک بشوید تا غم شما را به ذلت نکشاند
بلکه غم شما با غم اهل بیت گره بخورد و روح شما به یک عزت برسد . و بتواند توانمند
بشود .
مشاور: نیلچی زاده
