دختری دارم شش
ساله که علاقه ی شدیدی به استفاده از لوازم آرایش دارد . من خودم خوشم نمی آید ولی
دختر عموهایش که هم سن او هستند اینکار را می کنند . چند نفری گفته اند که به او
کاری نداشته باش اگر جلوگیری کنی ، بزرگ که میشود عقده ای میشود حالا من مانده ام
که چکار کنم ؟
چطور آمیزه های و
باورهای دینی را به فرزندان 5 تا 7 سال بیاموزیم ؟
گناهی که خیلی عادت شده شاید ترک آن خیلی سخت باشد . چه راهکاری برای این دارید ؟
لطفاً راهکارهایی برای افرادی که دچار وسواس عملی هستند ارائه دهید.
دختری بیست و دو ساله هستم که در ترم آخر دانشگاه هستم. همیشه سعی کرده ام به گونه ای زندگی کنم که از گذشته ی خود پشیمان نباشم . این سخن علی (ع) همیشه در ذهن من است که حاصل کوتاه اندیشی پشیمانی و حاصل دوراندیشی سلامت است . اما مدتی است که موضوعی فکر من را مشغول کرده و آرامش من را بهم زده است . و آرامشی را که حاصل توکل من به خدا بود از من گرفته آن هم موضوع ازدواج است . اما این جمله که از تو حرکت و از خدا برکت درست نیست ؟ حتماً درست است . اگر من پسری را در اقوام بشناسم که از هشتاد درصد مسائل او با خبر باشم ، از ایمان ، اخلاق و خانواده ی او . این درست است که بنشینم و کاری نکنم ؟ به توکل اعتقاد دارم . اما همیشه به خود می گویم مبادا خداوند از من حرکت می خواهد و می خواهد که من با عقل خود این کار را بسنجم وحرکتی بکنم تا او برکت خود را شامل حال من بکند ؟ اگر من حرکتی نکنم و آن پسر ازدواج کند ، چطور این را به حساب تقدیر ، قسمت و صلاح و مصلحت بگذارم ؟ مثل کسی که درس نخواند و فقط دعا کند که قبول شود و وقتی قبول نشد بگوید که صلاح من نبود . خواهشم می کنم که من را راهنمایی کنید . آیا مقایسه ای که من انجام داده ام درست است ؟
به دو تا پسر قسم قرآن خورده ام که تا آخر عمر با آنها بمانم هردو نیز عاشق من هستند نمی دانم چه کنم . ضمن این که تکلیف قسم من چه می شود ؟
دختری هیجده ساله هستم که تا بحال با هیچ پسری رابطه ای نداشته ام و خوشحال هستم . اما یک ماه پیش پسری با موبایل من تماس گرفت و اصرار کرد که با او صحبت کنم . بعد فهمیدم که از شهر دیگری است . او از ایمان من خوشش آمده و بدون اینکه مرا دیده باشد می خواهد با خانواده ی خود به خواستگاری من بیاید . خیلی هم احساس دوست داشتن می کند . به مادرم گفتم او می گوید این حرف ها را باور نکن و جواب او را نده . خودم نیز به او علاقه پیدا کرده ام . با توجه به اینکه در خانواده ی متدینی هستم نمی دانم چه کنم . آیا چنین انتخابی درست است لطفاً مرا راهنمایی کنید .
دختری هستم که در سن هجده سالگی طلاق گرفته ام و
احساس می کنم که دیگر آینده ای ندارم . من چکار کنم ؟
مادری دارم که بسیار بداخلاق و بد دهان است . من و برادرم هیچ وقت سایه ی مادر را روی سرمان حفظ نکردیم و به جز داد و فریاد چیزی از او نشنیدیم . احترام هیچ کس را نگه نمی دارد ولی انتظار دارد که همه احترام او را نگه دارند . حتی احترام پدر و مادر خودش را هم نگه نمی دارد . جلوی پدرم به مادرش بد و بیراه میگوید . مادرم فقط ایراد های بقیه را می بیند خیلی دعا کرده ام ولی هر روز بدتر از دیروز میشود گاهی دلم می خواهد که او نباشد . بدون مادر راحت تر هستم .آیا احترام چنین مادری واجب است ؟ راهنمایی بفرمایید .
به مادرم بگویید که بخاطر خواهر بزرگترم خواستگارهای من را رد نکند . توضیح بفرمایید .
